Een dag om nooit te vergeten
Vanochtend om 7.15 uur vertrokken richting Padron. In de ochtend praten we honderduit over de dingen die ons echt bezig houden in het leven. De tijd snelt voorbij. In Pontecesures net over de rivier de Ulla zien we een koffie tentje waar we heerlijk in de zon genieten van een Café Americanos. We komen een paar Nederlandse vrouwen tegen die we in Porto in de metro hebben gezien. Toch gek dat je iedere keer enthousiast reageert als je Nederlanders tegen komt. Het zal de herkenbaarheid van de taal zijn.
We staan ons plekje af aan de Nederlandse vrouwen en lopen verder richting Padron. Daar worden we langs een grote markthal geleid met verse vis, fruit, groente en brood. Precies wat we nodig hebben voor de lunch. Na de markthal zien we een lange laan met platanen en een heel groot standbeeld. Even foto's maken. Aan het eind van deze laan zien we een kiosk met souveniers van de camino. Hier scoren we een leuk embleem voor op de rugzak en een armbandje. Terwijl we daar staan komen de twee Duitse meiden voorbij die we in de laatste twee Alberges ook hebben ontmoet. Zij gaan nog naar een kruis kijken. Als je alle trappen naar dit kruis aan een stuk door ophoopt, worden al je zonden je vergeven. Inmiddels komen we ook het Amerikaanse stel tegen, wat we gisteren ontmoet hebben. Zij weten de weg richting het kruis. Het was een hele klim en ik had het niet willen missen. Wat een rust daar op die berg. Voordat we naar beneden gaan peuzelen we nog een sinaasappelje op en gaan we verder richting Teo, ons doel voor vandaag. We zien veel Romaanse kerkjes, lopen door kleine gehuchten met smalle straatjes en geurende bloemen. En dan weer lopen we langs wijnranken. Het is vandaag goed warm. Rond half 1 zien we rechts van de route een enorme tuin met twee grote, volgens ons pruimen bomen. Daar tussen staat een grote stenen picknicktafel met een stenen bank. "Daar gaan we zitten!" , hoor ik mezelf zeggen. "Durf je dat?, zegt Magda. "Tuurlijk, als het niet mag sturen ze ons vanzelf weg!" We houden wel beiden het huis in de gaten waar dit prachtige grasveld bij hoort. Na een tijdje rijdt er een witte corsa het pad op en wij vragen of we hier mogen zitten. De man in de auto lacht en vraagt of hij een foto van ons mag maken. Natuurlijk mag hij dat. Als wij maar mogen blijven zitten. Een beetje verbaast en lacherig blijven we achter. Even later komt de man vanuit het huis naar ons toe. Hij vertelt ons dat zijn huis en de tuin een Alberge voor pelgrims wordt en dat wij de eerste pelgrims zijn die in zijn tuin zitten. Hij vraagt of we onze emailadressen in zijn boekje willen schrijven, zodat hij ons een email kan sturen met informatie. Wat een bijzondere ervaring.
Tijd om weer verder te gaan. In Milladoiro zien we een grote kapel die alleen met een trap bereikbaar is. Bovenaan de trap zit een oude spaanse man, die vertelt dat hij vroeger gevaren heeft. Hij kent ook Rotterdam en Amsterdam. Hij vraagt naar onze namen en zegt dat hij Jesus heet. Magda heeft vandaag met Jesus gesproken. Hij wijst ons de weg naar Teo en een uur later zijn we op de plaats van bestemming. Een dag om nooit meer te vergeten.
We staan ons plekje af aan de Nederlandse vrouwen en lopen verder richting Padron. Daar worden we langs een grote markthal geleid met verse vis, fruit, groente en brood. Precies wat we nodig hebben voor de lunch. Na de markthal zien we een lange laan met platanen en een heel groot standbeeld. Even foto's maken. Aan het eind van deze laan zien we een kiosk met souveniers van de camino. Hier scoren we een leuk embleem voor op de rugzak en een armbandje. Terwijl we daar staan komen de twee Duitse meiden voorbij die we in de laatste twee Alberges ook hebben ontmoet. Zij gaan nog naar een kruis kijken. Als je alle trappen naar dit kruis aan een stuk door ophoopt, worden al je zonden je vergeven. Inmiddels komen we ook het Amerikaanse stel tegen, wat we gisteren ontmoet hebben. Zij weten de weg richting het kruis. Het was een hele klim en ik had het niet willen missen. Wat een rust daar op die berg. Voordat we naar beneden gaan peuzelen we nog een sinaasappelje op en gaan we verder richting Teo, ons doel voor vandaag. We zien veel Romaanse kerkjes, lopen door kleine gehuchten met smalle straatjes en geurende bloemen. En dan weer lopen we langs wijnranken. Het is vandaag goed warm. Rond half 1 zien we rechts van de route een enorme tuin met twee grote, volgens ons pruimen bomen. Daar tussen staat een grote stenen picknicktafel met een stenen bank. "Daar gaan we zitten!" , hoor ik mezelf zeggen. "Durf je dat?, zegt Magda. "Tuurlijk, als het niet mag sturen ze ons vanzelf weg!" We houden wel beiden het huis in de gaten waar dit prachtige grasveld bij hoort. Na een tijdje rijdt er een witte corsa het pad op en wij vragen of we hier mogen zitten. De man in de auto lacht en vraagt of hij een foto van ons mag maken. Natuurlijk mag hij dat. Als wij maar mogen blijven zitten. Een beetje verbaast en lacherig blijven we achter. Even later komt de man vanuit het huis naar ons toe. Hij vertelt ons dat zijn huis en de tuin een Alberge voor pelgrims wordt en dat wij de eerste pelgrims zijn die in zijn tuin zitten. Hij vraagt of we onze emailadressen in zijn boekje willen schrijven, zodat hij ons een email kan sturen met informatie. Wat een bijzondere ervaring.
Tijd om weer verder te gaan. In Milladoiro zien we een grote kapel die alleen met een trap bereikbaar is. Bovenaan de trap zit een oude spaanse man, die vertelt dat hij vroeger gevaren heeft. Hij kent ook Rotterdam en Amsterdam. Hij vraagt naar onze namen en zegt dat hij Jesus heet. Magda heeft vandaag met Jesus gesproken. Hij wijst ons de weg naar Teo en een uur later zijn we op de plaats van bestemming. Een dag om nooit meer te vergeten.
Heel veel plezier.