Zere voeten en de griep

Na een roemoerige nacht met een paar dronken Russen op een slaapzaal met 20 personen, zijn we vanochtend om 5 uur opgestaan. Weg van de stinkende zweetvoeten, warmte en alle gesnurk. Als we onze spullen gepakt hebben, zie ik dat Magda hartstikke beroerd is. Ze heeft goed de griep te pakken en wil wel verder lopen. Om 10 voor zes lopen we het terrein van de Albergue af en lopen in het donker Marinhas uit. Het is even zoeken naar de pijlen, maar al gauw hebben we ons ritme te pakken. Ik merk dat mijn spierpijn bijna verdwenen is en ik eigenlijk wel lekker loop. In het eerstvolgende dorp, Rio Minhos, zien we dat de straat versierd is met een soort tapijt van zand en bloemen. Het is een lint van wel meer dan twee kilometer. Prachtig
ziet het eruit.
In een dorp verderop gaan we maar eens opzoek naar broodjes voor tussen de middag en en ontbijt met koffie. Alsof de bewoners aan ons kunnen zien wat we willen. We worden aangeroepen door een automobilist die ons zegt dat we naar links moeten. En verderop roept een man: 'Taverna?' Wij roepen beiden: "Ja Taverna!"
de man begeleidt ons naar de plaatselijke Taverne en we bestellen een bladerdeegbroodje met kaas en ham en een Americano (zwarte koffie) Heerlijk zo in de ochtend om 8 uur. Na ons ontbijt gaan we verder. Deze keer door oude dorpjes en Eucalyptus bossen. Om een uur of tien doen we een kerk aan, waar we maar meteen een stempel gaan halen voor ons Camino paspoort. Weer verder een eucalyptus bos in. Ik merk dat Magda er doorheen zit en ik krijg zere voeten. Het lijkt wel een soort kramp waardoor ik bijna niet stil kan staan. Het wordt dus doorlopen of onder een boom smijten met onze rugzak als hoofdsteun. We kiezen voor het laatste. Schoenen en sokken uit, een banaantje naar binnen werken en genieten van de fluitende vogels. Magda neemt nog maar eens twee paracetamol en ik trek droge sokken aan.
Nu wordt het echt klimmen en dalen. Door kneuterig dorpjes met sinaasappelbomen, wijngaarden en citroenbomen. Rond 12.30 uur maar weer even een break. Bij de plaatselijke supermarkt kopen we voor 25 cent anderhalve liter water. We vonden een schaduwplek onder een boom bij een schoolplein. Hier eten we onze broodjes op. Schoenen weer uit en Magda weer paracetamol. Daarna weer verder richting Darque. Nog ongeveer 9 km. te gaan. Dat kunnen we wel halen. Weer klimmen en bij de afdaling zien we de brug van Viana do Castelo. Tjonge wat doen mijn voeten zeer. Nog maar zo'n 4 km te gaan. We zijn er bijna. Bij de brug hebben we prachtig uitzicht over de stad. Ik roep dat ik nog een paar foto's vanaf de brug maak. Ik hoor Magda zeggen:'Je vindt het toch niet erg dat ik door loop hé!' 'Nee loop maar ik zie je straks wel!' God wat doen mijn voeten zeer! Alleen een brug nog, er komt geen einde aan. Aan het eind van de brug staat Magda me op te wachten. Ik zie datzelfde het helemaal gehad heeft. Nog 800 meter naar de jeugd herberg. We hebben het gehaald.
We besluiten morgen rustig aan te doen en anti griepine voor Magda te halen en iets tegen mijn zere voeten.